Deukje
Afgelopen vrijdag moest ik een eind met de auto rijden en dan vind ik het fijn om naar de radio te luisteren. Er was een nogal uitvoerig gesprek met Rob Oudkerk, die oud wethouder van Amsterdam die een behoorlijke deuk in zijn imago heeft opgelopen met zijn bezoek aan de dames achter de rode gordijntjes.
Hij is toen zo’n beetje alles kwijtgeraakt wat ie had: zijn baan, zijn vrouw, zijn voetstuk, noem maar op. En uitgerekend hij heeft gesolliciteerd voor de functie van burgemeester van Amsterdam. Zijn sollicitatiebrief heeft hij heel transparant aan iedereen gedeeld het wilde weten. En het gesprek ging er over hoe hij – met zo’n enorme deuk – denkt burgemeester te kunnen worden.
Het gesprek raakte me. Omdat hij zich kwetsbaar opstelde en de pijn van de gevolgen van dat gebeuren net zo transparant op tafel legde. Sven Kockelman legde hem het vuur na aan de schenen en vroeg hem of ie, áls ie burgemeester wordt, nooit weer zo’n fout zal maken. Tja, dat wist onze beste Rob natuurlijk ook niet, of ie in de toekomst niet meer iets stoms zou doen.
‘Iedereen heeft een deukje’, zei hij toen. Alleen weet heel Nederland wat mijn deukje is en waar ik een foute keuze heb gemaakt. Maar van de meeste mensen om ons heen weten we niet uit welke fout of mislukking hun deukje bestaat.
Het is zo makkelijk om te oordelen over de deuk van de ander. Want het is stom, niet handig, dat dóe je toch niet, wat een sukkel ben je dan, enz. enz.
Ja, dat kan allemaal waar zijn, maar hoe zouden we ons voelen als onze deuk in de openbaarheid ligt en iedereen daar zijn plasje overheen doet en er een lekker venijnig oordeel over uitspreekt? Het voelt zo machtig als we iets negatiefs over de ander kunnen zeggen, maar ten diepste moet het oordeel naar de ander de eigen onzekerheid verbloemen.
Dus. Iedereen heeft een deukje. Jij en ik, net als Rob.
Hoewel jouw deuk misschien niet zichtbaar voor de omgeving, hij zit er wel, net als die van mij. Zullen we eens beginnen om minder snel te oordelen over elkaar? En zullen we, als de ander in onze ogen iets stoms doet of zegt, eerst naar ons eigen deukje kijken voordat we onze mond opentrekken en er allerlei vuiligheid uitgooien?
Wie weet vinden we dan een klein stukje verdraagzaamheid en liefde op het stukje waar wij ons bewegen.
